۱- برنده متعهد میشود ولی بازنده وعده میدهد.
۲-برنده اگر اشتباه کند میگوید اشتباه کردم ولی بازنده میگوید تقصیر من نبود.
۳-برنده بیش از بازنده کار انجام میدهد و وقت اضافه هم دارد ولی بازنده حتی وقت برای کارهای ضروریش هم ندارد.
۴ – برنده به بررسی دقیق مشکل میپردازد ودنبال راه حل میگردد ولی بازنده مشکل را حل نشده رها میکند.
۵- برنده با جبران اشتباه تاسف خود را نشان میدهد ولی بازنده میگوید متاسفم و باز تکرار میکند.
۶ – برنده به افراد برتر از خود احترام میگذارد تا چیزهای بیشتری بیاموزد ولی بازنده در پی نقاط ضعف انان است.
۷ – برنده میگوید باید راه بهتری وجود داشته باشد ولی بازنده میگوید تا بوده همین بوده.
۸ – برنده گامهای متعادل برمیدارد ولی بازنده یا خیلی تند یا خیلی کند بر میدارد.
۹ – برنده اماده کمک به تازه وارد است و عشق بلاعوض میدهد ولی بازنده خود را برتر از تازه وارد میداند.
۱۰ – برنده ایمان دارد که با کمک نیروی برتر هیچ چیز غیر ممکنی وجود ندارد ولی بازنده زود ناامید میشود.
همه ما دیر یا زود میفهمیم که کسی جز خودمان قادر به تحقق آرزوهایمان نیست. آن لحظه خیلی سخت است. آن لحظه ای که میفهمی فقط خودت هستی و خودت. آن موقع یا باید قید آن آرزو را بزنی یا آن قدر قوی شوی که از خطرات مسیر دشوار رسیدن به آرزویت نترسی. خوب به یاد می آورم اشک های مراجعینم را آن زمان که فهمیدند بابانوئل و پری دندان یک دروغ است. و آن جایزه های هیجان انگیز را والدینشان زیر بالش می گذارند. چقدر دردشان آمده بود از شلاق بی رحم واقعیت. من کنارشان ماندم تا عصبانی بشوند، درد بکشند و بعد بلند شوند تا برای یک ناکامی دیگر آماده شوند. خوبی اش این است که با یک چسب زخم، با یک آغوش گرم و با یک تعبیر همدلانه بلند میشوند. ترک برمیدارند ولی انگار راهی هست برای عمیق تر نشدن ترک هایشان. چندی است که دارم تمرین میکنم گوش تیز کنم به صدای ترک آدم بزرگ ها. آنها خیلی بی صدا میان هیاهوی روزمرگی ها، میان خستگی کار، شب هنگام به وقت خواب یا حتی آن هنگام که لبهایشان می خندد، ترک برمیدارند. ترکی که صدا ندارد ولی تا عمیق ترین لایه های جانشان را می شِکافَد. آدم بزرگ ها با آرزوهایشان خیلی راحت تر خداحافظی می کنند، سریع تر می فهمند که نمیشود یا نمی توانند ولی آن هنگام که آرام و تنیده در خود، گویی که منکِر شوند حقانیت شکستن را؛ به دردناک ترین و عمیق ترین شکل ممکن ترک بر میدارند. و افسوس که گاهی حتی همان کس که ترک را سبب شده، حرفه ای ترین بَندزَن شهر و آرام ترین روان شناس دنیا هم قادر به ترمیم آن ترک نیست.
وقتی نوزادی متولد می شود، خود را در وضعیت فضانوردی می یابد که بدون لباس فضانوردی به داخل فضا پرتاب شده است. ترس فوق العاده نوزاد آن است که از هم بپاشد یا از بین برود. ما می توانیم این مساله را در نگرانی و به خود لرزیدن شیرخوار مشاهده کنیم وقتی نوک سینه از دهانش گرفته می شود یا هنگامی که او را لخت می کنند. لباس فضانوردی فضانورد که اکسیژن و گرما را برایش فراهم می کند، با مراقبت محبت آمیز و عاطفی که والدین در اختیار شیرخوار می گذارند همتا است که با در برگیری جسمانی و عاطفی وی همراه است. اکسیژنی که یک فضانورد برای زنده ماندن و حفظ وضعیت خود در اتمسفر به آن احتیاج دارد می تواند با ظرفیت مادر برای توجه به احساسات شیرخوار و نشان دادن درک خود مقایسه شود. توجه به این نکته مهم است که این پدیده در درجه اول دربر گیرنده مراقبت جسمانی نیست، بلکه پاسخدهی عاطفی را شامل می شود.
درمان اختلال اضطراب و افسردگی کودکان
اقتدار به معنای تسلط است. یعنی یک نفر بر دیگری تسلط دارد. چنین برتری در میان افراد برابر وجود ندارد. تسلط، زور و قدرت باید به تکنیک های برابری طلبانه تبدیل شود. پاداش و تنبیه به سیستم اجتماع استبدادی تعلق دارند. امروزه، کل ساختار اجتماعی تغییر کرده است. کودکان صاحب موقعیت اجتماعی برابری با بزرگسالان شده اند و بزرگسالان دیگر موقعیت برتری نسبت به کودکان ندارند. چه ما بدانیم و چه ندانیم، کودکان دیگر بزرگسالان را به عنوان قدرت برتر به رسمیت نمی شناسند. کودکان امروزی تمایل دارند در برابر تنبیه از حقوق خودشان دفاع کنند. آنها در بهترین حالت صرفا نتیجه ای موقتی از تنبیه می گیرند. تنبیه فقط به کودک کمک می کند قدرت بیشتری برای مقاومت و نافرمانی به دست آورد.