روانشناسی کودک

 همه ما دیر یا زود میفهمیم که کسی جز خودمان قادر به تحقق آرزوهایمان نیست. آن لحظه خیلی سخت است. آن لحظه ای که میفهمی فقط خودت هستی و خودت. آن موقع یا باید قید آن آرزو را بزنی یا آن قدر قوی شوی که از خطرات مسیر دشوار رسیدن به آرزویت نترسی. خوب به یاد می آورم اشک های مراجعینم را آن زمان که فهمیدند بابانوئل و پری دندان یک دروغ است. و آن جایزه های هیجان انگیز را والدینشان زیر بالش می گذارند. چقدر دردشان آمده بود از شلاق بی رحم واقعیت. من کنارشان ماندم تا عصبانی بشوند، درد بکشند و بعد بلند شوند تا برای یک ناکامی دیگر آماده شوند. خوبی اش این است که با یک چسب زخم، با یک آغوش گرم و با یک تعبیر همدلانه بلند میشوند. ترک برمیدارند ولی انگار راهی هست برای عمیق تر نشدن ترک هایشان. چندی است که دارم تمرین میکنم گوش تیز کنم به صدای ترک آدم بزرگ ها. آنها خیلی بی صدا میان هیاهوی روزمرگی ها، میان خستگی کار، شب هنگام به وقت خواب یا حتی آن هنگام که لبهایشان می خندد، ترک برمیدارند. ترکی که صدا ندارد ولی تا عمیق ترین لایه های جانشان را می شِکافَد. آدم بزرگ ها با آرزوهایشان خیلی راحت تر خداحافظی می کنند، سریع تر می فهمند که نمیشود یا نمی توانند ولی آن هنگام که آرام و تنیده در خود، گویی که منکِر شوند حقانیت شکستن را؛ به دردناک ترین و عمیق ترین شکل ممکن ترک بر میدارند. و افسوس که گاهی حتی همان کس که ترک را سبب شده، حرفه ای ترین بَندزَن شهر و آرام ترین روان شناس دنیا هم قادر به ترمیم آن ترک نیست‌.

مشاوره آنلاین کودک

مشاوره ازدواج

زوج درمانگر خوب درتهران