تفاوت کلیدی بین کمرویی و اضطراب اجتماعی

آیا اضطراب اجتماعی همان خجالتی بودن است؟ اگرچه شباهت‌هایی بین خجالتی بودن و اضطراب اجتماعی وجود دارد، اما خجالتی بودن یک ویژگی شخصیتی محسوب می‌شود، در حالی که اضطراب اجتماعی یک وضعیت سلامت روان است که نوعی اختلال اضطرابی محسوب می‌شود.

طبق تعریف انجمن روانشناسی آمریکا ، کمرویی تمایل فرد به احساس دست و پا چلفتی، تنش، سکوت و انفعال در موقعیت‌های اجتماعی، به ویژه در مقابل افرادی است که با آنها ناآشنا است. در حالی که یک فرد خجالتی می‌تواند علائم جسمی مانند سرخ شدن، تعریق یا ناراحتی معده را تجربه کند، خجالتی بودن به عنوان یک بیماری یا اختلال تعریف نمی‌شود. کمرویی یک ویژگی است که می‌توان آن را مدیریت کرد و حتی از بین برد، به خصوص برای کودکانی که به سن بلوغ می‌رسند.

از سوی دیگر، اضطراب اجتماعی یک وضعیت سلامت روان محسوب می‌شود. اگرچه می‌تواند شامل کمرویی باشد و شما می‌توانید در مورد یک موقعیت اجتماعی عصبی باشید، اما فرد مبتلا به این اختلال ترس و اضطراب را تا حدی تجربه می‌کند که کیفیت زندگی او، از جمله وظایف و روابط روزانه‌اش را مختل می‌کند. به عنوان مثال، اگر فوبیای اجتماعی دارید، ممکن است در مصاحبه شغلی که نیاز به تعامل اجتماعی دارد، شرکت نکنید، یا ممکن است دعوت به یک مهمانی را نادیده بگیرید زیرا می‌ترسید که دچار حمله پانیک شوید.  

اگرچه بین این دو همپوشانی وجود دارد - مانند احساس ناراحتی و ناامنی در محیط‌های اجتماعی و همچنین برخی علائم جسمی - اضطراب اجتماعی می‌تواند مزمن شود و منجر به طفره رفتن فرد از انجام وظایف عادی که نیاز به تعامل فرد با فرد دارد، شود.

علائم اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟

اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در اواخر دوران کودکی شروع می‌شود . با گذشت زمان، اضطراب اجتماعی می‌تواند در نوجوانان و بزرگسالان جوان برجسته‌تر شود و حتی تا بزرگسالی ادامه یابد. شایع‌ترین علائم عبارتند از:

• ترس از قضاوت منفی دیگران
• اضطراب در مورد خجالت زده یا تحقیر شدن خود در مقابل دیگران، که اغلب منجر به اجتناب و صحبت نکردن می‌شود
• ترس شدید از تعامل با غریبه‌ها
• اضطراب هنگام پیش‌بینی یک رویداد یا فعالیت
• انتظار وقوع بدترین وضعیت ممکن را داشتن
• علائم فیزیکی خجالت مانند سرخ شدن، تعریق، لرزش، ناراحتی معده/حالت تهوع، سرگیجه، افزایش ضربان قلب و تنش عضلانی
• تحلیل نحوه‌ی رفتار شما در یک موقعیت اجتماعی و یافتن نقاط ضعف
• اجتناب از موقعیت‌های جدید و تجربیات روزمره رایج که نیاز به تعامل اجتماعی دارند، از جمله مدرسه، محل کار، قرار ملاقات و رویدادها

به طور خلاصه، ریشه اصلی اضطراب اجتماعی، ترس فرد از موقعیت‌هایی است که ممکن است در آنها خود را تحقیر کند. اگر فوبیای اجتماعی دارید، ممکن است بسیار خودآگاه باشید و بدترین حالت را در هر موقعیتی انتظار داشته باشید، که منجر به اجتناب از سناریوهای اجتماعی می‌شود. این حتی می‌تواند شامل رفتن به محل کار یا مدرسه، داشتن روابط و حضور در گردهمایی‌های اجتماعی باشد - اساساً هر محیط دیگری که تعامل با غریبه‌ها در آن امکان‌پذیر است. علائم کمتر قابل توجه یک فرد مضطرب اجتماعی شامل اجتناب از تماس چشمی، هرگز غذا خوردن در مقابل دیگران، نرفتن به دستشویی در ملاء عام و هرگز خرید حضوری در فروشگاه است.

اختلال اضطراب اجتماعی در مقابل اختلال اضطراب فراگیر

اضطراب اجتماعی می‌تواند ناتوان‌کننده شود، اما برخلاف اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، مختص موقعیت‌های اجتماعی است. فردی که اختلال اضطراب اجتماعی دارد ممکن است در سایر زمینه‌های زندگی خود اضطراب شدید نداشته باشد.  

اختلال اضطراب فراگیر (GAD) زمانی است که شما احساس مداوم اضطراب یا ترس را تجربه می‌کنید. برخلاف اختلال اضطراب اجتماعی که در آن از موقعیت‌های اجتماعی مضطرب می‌شوید، GAD یک اضطراب مداوم است که مانند نوار زمان در ذهن شما جریان دارد. این اختلالی است که به آرامی ایجاد می‌شود و معمولاً از حدود 30 سالگی شروع می‌شود . (اگرچه GAD می‌تواند در کودکان یا بزرگسالان جوان‌تر نیز ایجاد شود.)

علائم اختلال اضطراب فراگیر (GAD) شامل نگرانی در مورد مسائل روزمره، مشکل در کنترل احساس عصبی بودن یا ترس، به راحتی از جا پریدن، احساس بی‌قراری ، مشکل در تمرکز و دائماً عصبی بودن است.

از سوی دیگر، وقتی اختلال اضطراب اجتماعی دارید، ممکن است وقتی در محیط‌های اجتماعی نیستید، احساس آرامش کنید و وقتی با دیگران تعامل ندارید، احساس آرامش و قرار بیشتری داشته باشید. سایر کارهای روزمره، مانند کار کردن به طور مستقل، مراقبت از امور مالی، کارهای خانه یا حتی مراقبت از سلامتی، احساس اضطراب یا ترس را به همان روشی که با GAD تجربه می‌کنید، شعله‌ور نمی‌کنند.  

همچنین ممکن است هر دو مورد وجود داشته باشد، یا اینکه هراس اجتماعی ناشی از اختلال اضطراب فراگیر باشد. صحبت با یک متخصص سلامت روان دارای مجوز، مانند روانپزشک، می‌تواند به شما کمک کند تا اطلاعات بیشتری کسب کنید و بفهمید که چه چیزی را ممکن است تجربه کنید.