اختلال اضطراب اجتماعی در نوجوانان

اختلال اضطراب اجتماعی که به عنوان فوبیای اجتماعی نیز شناخته می‌شود، زمانی است که فرد ترس شدیدی از تماشا و قضاوت در موقعیت‌های اجتماعی یا عملکردی دارد. کودک یا نوجوان شما ممکن است ترس داشته باشد که احمق به نظر برسد و ممکن است خجالت بکشد و باعث اختلال در زندگی عادی روزمره مانند دوستیابی یا رفتن به مدرسه شود.

این اختلال فقط مربوط به خجالتی بودن نیست که معمولاً فرد پس از چند دقیقه آرام می شود. این اختلال باعث کمرویی شدید می شود، باعث می شود فرد احساس تنش کند و در اطراف دیگران احساس تنش کند و حفظ روابط اجتماعی را دشوار کند. فرد ممکن است هنگام فکر کردن به موقعیت های اجتماعی وحشت کند و ساعت ها بعد نگران باشد. فرد مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است احساس ناتوانی، تنهایی یا حتی شرم کند، که می تواند منجر به عدم اعتماد به نفس، عزت نفس و افسردگی شود.

اضطراب اجتماعی معمولاً در سنین نوجوانی حدود 13 سالگی شروع می شود اما می تواند در دوران کودکی شروع شود. طبق گزارش انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا (ADAA) حدود 15 میلیون بزرگسال آمریکایی دارای اختلال اضطراب اجتماعی هستند و 36 درصد از افراد حدود 10 سال یا بیشتر منتظر می مانند تا به دنبال کمک باشند. بدون درمان، اختلال اضطراب اجتماعی می تواند مادام العمر ادامه یابد، اما با درمان مناسب، می توان این اختلال را مدیریت کرد.

علت

علت دقیق آن مشخص نیست، اما مغز مواد شیمیایی می سازد که بر افکار، احساسات و اعمال تأثیر می گذارد. بدون تعادل شیمیایی مناسب، ممکن است مشکلاتی در نحوه تفکر، احساس یا عمل فرد وجود داشته باشد.

• اضطراب اجتماعی معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود، اگرچه مشخص نیست که آیا این به دلیل ژنتیک منتقل شده از والدین به فرزند است یا خیر. کودکان می توانند این رفتار را از تماشای والدین خود بیاموزند و با همان ترس ها سازگار شوند.
• اضطراب اجتماعی ممکن است پس از یک تجربه ترسناک یا آزاردهنده مانند مورد آزار و اذیت یا آزار قرار گرفتن رخ دهد. انتقاد از خود نیز می تواند یک عامل باشد.

علائم

• لرزش صدا، ضربان قلب سریع یا نامنظم، پوست داغ و برافروخته، عرق کف دست، حالت تهوع، سردرد یا معده درد
• اضطراب زمانی که فرد در کانون توجه قرار می گیرد، حتی برای مدت کوتاهی
• ترس از قضاوت شدن، طرد شدن یا اینکه دیگران متوجه وضعیت عصبی شوند
• ترس از خجالت به حدی شدید که فرد خود را از مدرسه یا فعالیت های اجتماعی طرد کند
• ترس از مکان های ناآشنا

تشخیص و درمان

کار با یک درمانگر سلامت روان که در زمینه اختلالات اضطرابی تخصص دارد می تواند به تمایز و هدف قرار دادن انواع مختلف اضطراب های فرد کمک کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزند شما در مورد علائم، سابقه پزشکی و خانوادگی، کودک شما و هر دارویی که ممکن است کودک مصرف کند، مطالعه خواهد کرد.

اولین قدم برای شروع درمان، درک این اختلال است. درمان شناختی رفتاری (CBT) به افراد کمک می کند تا بفهمند چه چیزی باعث ایجاد احساسات اضطرابی می شود و چگونه آنها را کنترل کنند. CBT همچنین ممکن است شامل آموزش مهارت های اجتماعی، ایفای نقش و یادگیری مهارت های آرامش باشد.

درمان پیشگیری از مواجهه و پاسخ (ERPT) به افراد کمک می کند تا با یادگیری راه هایی برای کنترل پاسخ بدن خود به اضطراب مانند تمرینات تنفسی، با ترس ها مواجه شوند. گاهی ممکن است علاوه بر درمان، از دارو نیز استفاده شود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزند شما با شما و فرزندتان همکاری خواهد کرد تا بهترین دارو را انتخاب کنید.

مدیریت و کمک به عنوان والدین

• با گوش دادن به او و اجازه دادن به او برای بیان احساسات خود از او حمایت کنید. سعی نکنید او را مجبور به اشتراک گذاری کنید و پس از شنیدن داستان او انتقاد نکنید. در عوض، اجازه دهید فرزندتان بداند که شما آنجا هستید تا از او حمایت کنید.
• اطمینان حاصل کنید که ارائه دهندگان کودک شما مانند پرستاران کودک و معلمان وضعیت را می دانند تا بدانند چگونه به درستی به فرزند شما نزدیک شوند.
• با استفاده از تاکتیک های آرامش بخش مانند تنفس عمیق در هنگام احساس استرس، به کودک خود کمک کنید تا مدیریت استرس را یاد بگیرد. به کودک خود کمک کنید تا با سرگرمی، گوش دادن به موسیقی، خواندن یا پیاده روی راه هایی برای استراحت پیدا کند.
• با داشتن یک رژیم غذایی سالم، خواب کافی و ورزش هر روز مراقب سلامت جسمانی فرزندتان باشید. سعی کنید از محرک های غیر ضروری مانند الکل، کافئین و مواد مخدر خودداری کنید.
• داروی فرزندتان را بررسی کنید و به مدیریت آن کمک کنید و همیشه با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود چک کنید تا مطمئن شوید همه چیز به روز است و به درستی استفاده می شود.

اگر سؤالی دارید یا به نظر می رسد علائم کودک شما بدتر می شود با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید و اگر کودک یا نوجوان شما ایده خودکشی یا آسیب رساندن به دیگران را دارد، فوراً به او توجه کنید.