کلینیک رواننشاسی و روانپزشکی ویان
مشاوره روانشناسی و درمان اختلالات روانیکلینیک رواننشاسی و روانپزشکی ویان
مشاوره روانشناسی و درمان اختلالات روانیآنچه در مورد ADHD در نوزادان باید بدانید
ADHD یک وضعیت رفتاری است که با بیش فعالی ، تکانشگری و ناتوانی در تمرکز یا توجه مشخص می شود. این در دوران کودکی رایج است و می تواند بر عملکرد مدرسه، روابط و عملکرد روزانه تأثیر بگذارد. بین 4 تا 12 درصد از کودکان مبتلا به ADHD هستند و احتمال بروز آن در پسرها دو برابر دختران است.
تشخیص ADHD در کودکان کوچکتر دشوارتر است
به گفته آکادمی اطفال آمریکا (AAP)، تشخیص ADHD در کودکان زیر چهار سال چالش برانگیز است، زیرا تغییرات رشدی زیادی برای کودکان در سال‌های اولیه زندگی رخ می‌دهد.
با این حال، یک مقاله تحقیقاتی در سال 2019 که در European Child & Adolescent Psychiatry منتشر شد ، نشان داد که علائم ADHD را می توان در اوایل دوران نوزادی مشاهده کرد. طبق مجله روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، علایم ADHD را می توان در دوران کودکی نیز مشاهده کرد .
علائم و نشانه ها
باز هم، ADHD معمولاً تا زمانی که کودک بزرگتر شود، معمولاً از چهار سالگی به بالا، به عنوان یک اختلال شناخته نمی شود. در حال حاضر هیچ معیاری
از نظر علائم و نشانه هایی که در سال های کودکی وجود دارد برای نشان دادن ADHD وجود ندارد.
با این حال، تحقیقات محدودی وجود دارد که نشان می دهد ویژگی های خاصی در نوزادان ممکن است نشان دهنده تشخیص ADHD در آینده باشد. به عنوان مثال:
- ممکن است متوجه شوید که کودک شما خلق و خوی چالش برانگیزتری دارد 5
- کودک شما ممکن است نشانه هایی از تاخیر زبان را نشان دهد، به خصوص بین 9 تا 18 ماهگی 5 سالگی
- کودک شما ممکن است علائم تاخیر حرکتی را در سنین 9 تا 18 ماهگی نشان دهد
- ممکن است متوجه شوید که کودکتان را «دشوار»، دمدمی مزاج یا «پشت» توصیف می‌کنید .
همانطور که کودک شما به سال های نوپا نزدیک تر می شود، ممکن است علائم دیگری از ADHD وجود داشته باشد: 4
- ممکن است متوجه شوید که کودک نوپای شما در تمرکز و تمرکز مشکل دارد
- ممکن است متوجه شوید که کودک نوپای شما نمی تواند از حرکت باز بماند و بیش فعال است
- ممکن است متوجه شوید که کودک نوپا نسبت به سایر کودکان نوپا در سن خود، تکانشگرتر است
علل و عوامل خطر
ADHD فقط یک علت ندارد. معمولاً چندین عامل به طور همزمان باعث می شوند که کودک به ADHD مبتلا شود. طبق آکادمی اطفال آمریکا (AAP)، برخی از این علل ممکن است شامل موارد زیر باشد: 7
ژنتیک
ADHD اغلب در خانواده ها مشاهده می شود، بنابراین ژنتیک ممکن است در بازی باشد. به عنوان مثال، اگر فرزند شما ADHD داشته باشد، 25 درصد احتمال دارد که یکی از والدین او نیز چنین باشد. اگر یک خواهر یا برادر آن را داشته باشد، احتمالاً خواهر یا برادر دیگری نیز آن را دارد.
عملکرد مغز
نواحی مختلف مغز توانایی ما را برای توجه و تمرکز کنترل می کنند. افراد مبتلا به ADHD ممکن است سطوح پایین تری از عملکرد را در این مناطق از مغز نشان دهند.
آسیب های سر
اگر کودک شما آسیب قابل توجهی به سر داشت، ممکن است به تشخیص ADHD کمک کند.
محیط قبل از تولد و نارس بودن
آنچه در دوران بارداری و زایمان اتفاق می افتد می تواند خطر ADHD را در کودک شما افزایش دهد. والدینی که الکل می نوشند یا سیگار می کشند، احتمال بیشتری دارد که فرزند مبتلا به ADHD داشته باشند. نوزادانی که زودتر از موعد به دنیا می آیند بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند.
سرب و سایر سموم
در موارد نادر، قرار گرفتن فرزند شما در معرض سموم در محیط خود - به ویژه در معرض سرب - می تواند خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهد. با توجه به AAP، آلرژی های غذایی، رنگ های غذایی و شکر خطر ابتلا به ADHD را افزایش نمی دهند.
تشخیص
نوزاد شما مبتلا به ADHD تشخیص داده نخواهد شد، حتی اگر علائم احتمالی را مشاهده کنید. اول از همه، نوزادان در همان چند سال اول کمی تغییر می کنند و رشد می کنند، بنابراین علائمی مانند بی قراری، گریه بیش از حد ، یا هر رفتار آزاردهنده دیگری ممکن است با گذشت زمان کاهش یابد. 3
اگرچه هنوز نمی توان کودک شما را مبتلا به ADHD تشخیص داد، اما همچنان باید هر گونه نگرانی که در مورد علائم کودک خود دارید با پزشک اطفال خود در میان بگذارید تا هم بتوانید از آنچه در حال وقوع است مطلع باشید و هم به نظارت بر علائم ADHD ادامه دهید. همانطور که کودک شما بزرگتر می شود
اکثر کودکان در مدرسه ابتدایی تشخیص داده می شوند
اگر علائم کودک شما با بزرگتر شدن ادامه یابد، در نهایت می توانید آنها را برای تشخیص احتمالی ADHD وارد کنید. باز هم، این معمولاً پس از رسیدن فرزند شما به چهار سالگی اتفاق می‌افتد، اگرچه بسیاری از بچه‌ها تا قبل از مدرسه ابتدایی به طور رسمی مبتلا به ADHD تشخیص داده نمی‌شوند. 3
به منظور تشخیص ADHD، کودک شما توسط متخصص اطفال یا روانشناس کودک مورد ارزیابی قرار می گیرد. معیارهای خاصی وجود دارد که فرزند شما برای تشخیص باید رعایت کند: 3
- اگر کودک شما بین 4 تا 17 سال سن دارد، باید حداقل 6 نشانه ADHD را همانطور که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) ذکر شده است، نشان دهد. علائم شامل علائم خاص تکانشگری، بی توجهی و بیش فعالی است
- این علائم باید حداقل در دو موقعیت، که ممکن است شامل مدرسه، خانه و در حین فعالیت های اجتماعی باشد، وجود داشته باشد
- علائم باید بیش از 6 ماه طول کشیده باشد
- علائم باید اختلالات قابل توجهی در زندگی کودک شما ایجاد کند
درمان
ممکن است نوزادان از نظر ADHD تحت نظر باشند، اما قابل تشخیص یا درمان نیستند. اگر در نهایت کودک شما مبتلا به ADHD تشخیص داده شود، یک برنامه درمانی توسط تیم مراقبت از کودک شما طراحی خواهد شد.
هنگامی که کودک تشخیص داده شد، درمان های رایج برای ADHD در کودکان عبارتند از: 2
- حمایت از والدین به طوری که آنها بتوانند محیط و ساختاری را ایجاد کنند که نیازهای فرزندشان را پشتیبانی کند
- قرار دادن صحیح در محیط های تحصیلی به گونه ای که نیازهای کودک برآورده شود
- داروهای محرک روانی (مانند ریتالین ، آدرال و دکسدرین) در درمان ADHD بسیار موثر هستند.
سخنی از Verywell
اگر ADHD چیزی است که شما با آن دست و پنجه نرم می کنید یا چیزی است که سایر کودکان شما قبلاً با آن تشخیص داده شده اند، ممکن است تعجب کنید که آیا نوزاد جدید شما نیز ADHD دارد. یا شاید شما متوجه علائم آزاردهنده ای در کودک خود شده اید و به این فکر می کنید که آیا آنها نشانه های ADHD هستند یا خیر.
در حالی که هنوز نمی توان ADHD را در نوزادان تشخیص داد، برخی از نشانه ها ممکن است حتی در نوزادان نیز وجود داشته باشد، مانند خلق و خوی "چالش برانگیز" و تاخیر زبانی و حرکتی. 5 در هر صورت، باید نگرانی‌های خود را به متخصص اطفال خود منتقل کنید، او به شما کمک می‌کند بفهمید چه اتفاقی ممکن است برای کودکتان بیفتد، چه علائمی را در سال‌های آینده باید جستجو کنید، و چه گزینه‌های درمانی ممکن است برای فرزندتان در دسترس باشد. زمان مناسب است
