دکتر اعصاب و روان را بشناسید : روانپزشک، پزشکی است که در ابتدا تحصیلات پزشک عمومی خود را گذرانده است. روانپزشک بعد از اتمام دوره پزشک عمومی، دوره تخصصی روانپزشکی را هم به صورت جداگانه به مدت چهار سال در دانشگاه، مراکز درمانی، بیمارستانها و یا کلینیکهای ویژه میگذراند. البته طول مدت تحصیل برای دریافت بورد تخصص روانپزشکی در کشورهای مختلف دنیا متفاوت است. مثلا در ایران چهار سال و در آلمان شش سال است.
روانپزشک، پزشک متخصصی است که در هر دو زمینه مسائل جسمی و مسائل روان طبابت میکند. البته تمرکز او بر روی مسائل روانشناختی و روانی فرد است. در حقیقت، مهمترین و اساسیترین تفاوت بین روانپزشک و روانشناس این است که روانپزشک هم توانایی تشخیص و درمان امراض جسمی را دارد و هم توانایی و تشخیص و درمان امراض روانی را و میتواند دارو هم برای بیمار تجویز کند. روانشناس حتی اگر دکترای بالینی هم داشته باشد حق تجویز دارو را ندارد. زیرا روانشناس تحصیلات پزشکی در دانشگاه پزشکی ندارد و وقتی پای تجویز دارو به میان میآید فرد باید حتما تخصص پزشکی داشته باشد.
روانپزشک، متخصص تشخیص و درمان بیماریهای روانی است. روانپزشک برای سنجش و درمان بیماریهای روانی آموزش میبیند. روانپزشک بیماران را از نظر اینکه آیا علائم آنها به علت بیماری فیزیکی، ترکیبی از بیماریهای جسمی و روانی یا فقط بیماری روانپزشکی است، ارزیابی میکند. روانپزشکان در بین تیم سلامت روان، تنها افرادی هستند که مرجعیت تجویز دارو برای درمان بیماریهای روانی را دارند.
متأسفانه در کشور ما این باور نادرست وجود دارد که فقط وقتی فرد نیاز به مصرف دارو دارد باید به روانپزشک مراجعه کند و در بقیه موارد باید به روانشناس مراجعه کرد. روانپزشک علاوه بر تجویز دارو سایر تواناییهای تشخیصی و درمانی را هم دارد. بنابراین در مواردی که نیاز است که بیمار روانی حتما از لحاظ پزشکی هم مورد بررسی قرار بگیرد، باید ابتدا توسط روانپزشک ارزیابی شود، مانند بیماران وسواسی جبری، اختلال افسردگی ماژور، حمله پانیک، اختلال استرس پس از حادثه، اسکیزوفرنی.
مورد دیگر بیمارانی هستند که حتما نیاز به تجویز دارو برای درمان علائمشان باشد. مانند اختلالات هذیانی، مسخ شخصیت، مسخ واقعیت، بیماری دو قطبی، بیماری اسکیزوفرنی و یا اسکیزوافکتیو.