روانپزشکان از چه درمان هایی استفاده می کنند؟

روانپزشکان بسته به نیاز هر بیمار از درمان های مختلفی استفاده می کنند - از جمله اشکال مختلف گفتار درمانی، داروها، مداخلات روانی اجتماعی و سایر درمان ها (مانند درمان تشنج الکتریکی یا ECT).

روان درمانی که گاهی به آن گفتار درمانی نیز گفته می شود، درمانی است که شامل یک رابطه گفتاری بین درمانگر و بیمار است. می توان از آن برای درمان طیف گسترده ای از اختلالات روانی و مشکلات عاطفی استفاده کرد. هدف روان درمانی حذف یا کنترل علائم ناتوان کننده یا آزاردهنده است تا بیمار بتواند عملکرد بهتری داشته باشد. بسته به وسعت مشکل، درمان ممکن است فقط چند جلسه در طول یک یا دو هفته طول بکشد یا ممکن است چندین جلسه در طی چند سال طول بکشد. روان درمانی می تواند به صورت فردی، زوجی، خانوادگی و یا گروهی انجام شود.

انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد. روان‌درمانی‌هایی وجود دارند که به بیماران کمک می‌کنند تا رفتارها یا الگوهای فکری خود را تغییر دهند، روان‌درمانی‌هایی که به بیماران کمک می‌کنند تأثیر روابط و تجربیات گذشته را بر رفتارهای کنونی کشف کنند، و روان‌درمانی‌هایی که برای کمک به حل مشکلات دیگر به روش‌های خاص طراحی شده‌اند. درمان شناختی رفتاری یک درمان هدف گرا با تمرکز بر حل مسئله است. روانکاوی شکل فشرده روان درمانی فردی است که به جلسات مکرر در طول چندین سال نیاز دارد.

بیشتر داروها توسط روانپزشکان به همان روشی که داروها برای درمان فشار خون بالا یا دیابت استفاده می شوند استفاده می شود. پس از تکمیل ارزیابی های کامل، روانپزشکان می توانند داروهایی را برای کمک به درمان اختلالات روانی تجویز کنند. در حالی که مکانیسم دقیق اثر داروهای روانپزشکی به طور کامل شناخته نشده است، آنها ممکن است سیگنال های شیمیایی و ارتباطات درون مغز را تغییر دهند که ممکن است برخی از علائم اختلالات روانپزشکی را کاهش دهد. بیمارانی که تحت درمان دارویی طولانی مدت هستند، باید به طور دوره ای با روانپزشک خود برای نظارت بر اثربخشی دارو و هرگونه عوارض جانبی احتمالی ملاقات کنند.

انواع داروها

• داروهای ضد افسردگی – برای درمان افسردگی، اختلال هراس، PTSD، اضطراب، اختلال وسواس فکری-اجباری، اختلال شخصیت مرزی و اختلالات خوردن استفاده می شود.
• داروهای ضد روان پریشی – برای درمان علائم روان پریشی (هذیان و توهم)، اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی استفاده می شود.
• آرام بخش ها و داروهای ضد اضطراب – برای درمان اضطراب و بی خوابی استفاده می شود.
• خواب آور - برای القا و حفظ خواب استفاده می شود.
• تثبیت کننده های خلق - برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود.
• محرک - برای درمان ADHD استفاده می شود.

روانپزشکان اغلب داروها را همراه با روان درمانی تجویز می کنند.

روانپزشکی مداخله ای روش هایی را توصیف می کند که در مواقعی که داروها و روان درمانی در بازگرداندن سلامت کامل بیمار بی اثر هستند، استفاده می شود. درمان تشنج الکتریکی (ECT)، یک درمان پزشکی که شامل اعمال جریان الکتریکی به مغز است، اغلب برای درمان افسردگی شدید که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده است، استفاده می‌شود. تحریک عمیق مغز (DBS)، تحریک عصب واگ (VNS)، تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) و درمان کتامین، چند درمان جدیدتر هستند که برای درمان برخی از اختلالات سلامت روان استفاده می شوند. داروهای روانگردان مانند سیلوسایبین برای پتانسیل درمانی آینده مورد مطالعه قرار می گیرند.